* صندلی خالی *

می خواستم حرکت کنم که توی آئینه دیدم اش. لنگ لنگان با هزار زحمت خودش را با آن چادر چاقچوروکیف دستی اش جلو می کشید.سر تا پا سیاه پوشیده بود. تنها روسری اش سفید بود که از زیرچادر، گردی صورتش را برجسته ترمی نمود.مسافران ، مانده بودند که ، چرا حرکت نمی کنم! تا ا ینکه درب جلو راباز کردم واتوبوس را به زانو درآوردم تا کف اتوبوس با کف پیاده رو هم سطح شود.هم سطح شد.خانم براحتی سوار شدند ودر سر راهشان یکی از برنامه های روزانهُ اتوبوس را برداشتند ودر صندلی دونفرهُ دست راستم نشستند وکیف شان را هم در صندلی بغل دست شان گذاشتند که مبادا کسی بیاید وکنارشان بنشیند وشروع کردند به باد زدن خودشان.من که تا این لحظه، مکث کرده بودم، تا ایشان مستقر شوند ، راه افتادم.
خانم نه نگاه کردند، نه سلام، ونه تشکر.
در نیمه های راه، تنها صندلی خالی، همانی بود که خانم کیف شان را گذاشته بودند.پیرمردی مریض حال، درچند قدمی، سرپا ایستاده واز میله ها گرفته بود . در آئینهُ روبرویم، نگاه ها می گفتند: چرا نمی گوئی کیف اش را بردارد، مگر برای دو نفر کرایه داده است؟ درفکر این بودم که چگونه بگویم، یک مرتبه یادم افتادکه ماه رمضان است.چیزی نگفتم .حالا مانده بودم که در رابطه با بطا لت روزه درتماس با مرد نامحرم به مسافران چگونه توضیح دهم ، که یک زیبا روی نیمه برهنهُ آمریکائی به دادم رسید.بلند شد وجایش را به پیر مرد داد.نفس راحتی کشیدم و حدسم بر این بود که خواهرحتمن از خانمی که جور ایشان را کشیده تشکرکرده و اجازه خواهند داد تا در صندلی بغل دستشان بنشیند. نکردند و ندادند!
در اواخر مسیربود که خواستند پیاده شوند. باز اتوبوس را همسطح پیاده روکردم وخانم پیاده شدند. این بار هم خانم نه نگاه کردند، نه خداحافظی و نه تشکر.ومن باز مانده بودم که حالا چگونه درمورد نجس بودن غیر مسلمان، فرقی نمی کند ، زن یا مرد ، بویژه درماه مبارک رمضان به مسافرانم توضیح دهم.