پای کامپیوتر بودم که آمد کنارم ایستاد.و یکمرتبه پرسید
- ددی ؟
گفتم بعله خانوم
- ددی من چرا فقط یک دونه ددی دارم؟
گفتم مگه قرار است آدم چند تا ددی داشته باشد، دخترم ؟ ددی یک دونه میشه دیگه!
- ولی همکلاسی های من همه دو تا دارند!
توی چشمانش خیره شدم وبا تعجب پرسیدم : مگه میشه آدم دو تا ددی داشته باشد؟!
- آره ، یکی ددی خودشان و یکی هم استپ ددی شان دیگه. ( ناپدری )
دوستام میگن با استپ فادرشان بیشتر فان دارند تا با ددی خودشان.
...ددی ، من هم می تونم استپ فادر داشته باشم ؟لطفا
7 comments:
سلام علی جان و ممنون از این که مرا فراموش نمی کنی. چه دختر ناز عسلی داری! لپش را عوض من بکش :)) از دست این بچه هاست که دوتا شدن صرف نمی کند دیگر ! مگر نه؟
در ضمن، چون از شعرهای ناظم حکمت خوشت می آید آدرس مجموعه شعرهایش را برایت می نویسم ( البته نمی دانم با خط لاتین راحت می خوانی یا نه، در هرحال با الفبای فارسی پیداش نکردم
http://www.nazimhikmetran.com/
http://nazimhikmet.fisek.com.tr/
عوض من هم حال کن! خوش باشی دوست عزیز.
سلام اقای راد بوی ...مدتی است که نیامدم این جا ولی مطالبتان را به =خوانده ام داستان ددی را که خواندم گفتم چه دختر کنجکاوی و چه صراحت بیانی !درضمن من دیگر در زلال پرست نمی نویسم فعلا تعطیل شده .موفق باشید و خدانگهدار
سلام . آقای رادبوی عزيز در وحله اول مرا ببخش که دير آمدم اما بيشتر از هر کامنت گذاری تا به حال به وبلاگتان سر زده ام و مطالبتان را خوانده ام ....در حال حاضر سوئد هستم ديروز مراسم خاکسباری داشتيم از اظهار همدردی شما متشکرم . در مورد ددی دختر دلبند شما برای من خارج نشين بيشتر ملموسه تا هموطنها !! زيرا آمارجدايی و بی پدر شدها سر بفلک کشيده....دختر شما مابين اون همه دوست و همبازی خودشو تک و تنها احساس کرده....اين حالت دوران کشف و شهودشه !! که ددی طلب ميکنه ـ بزار يه مدت دیگه بزرگتر بشه....تو دعواهاتون چنان بابايی بشه که نگو !! از ترس اينکه نکنه مثل همه ی همکلاساش ....بجای بابا نا پدری داشته باشه...
سلام جناب رادبوی عزیز! چه دختر ماهی! اسمش باید نازلی باشه.نه؟ می بینین چقدر پیشگویی ام خوبه؟!به هرحال از طرف من هم ببوسیدش . راستی کامنت گیر رو هم درست کردم . از این به بعد بی هراس از سانسور حتی از نوع فنی آن نامتان را بنویسید. شاد باشید
دوست عزیز چه تنبل شده ای!چرا نمی نویسی ، ها ؟!!
Ali Jan interesting observation and food for thought.It is amazing to what extent we could take our children for-granted.Ghorbanet
A.
Seattle
Post a Comment